A potem były jeszcze trzy zmiany. Ile razy był bocian (szpak) dziobany? Było sobie trzech japońców. Samsa, Samsa Ramsa i Samsa Ramsa Ram Pam Poni. Były sobie trzy japonki. Sibka, Sibka Ribka i Sibka Ribka Ram Pam Poni. I mieli dzieci. Samsa z Sibką mieli Fudżi. Samsa Ramsa z Sibką Ribką mieli Fudżi Rudżi.

Kto napisał wierszyk ,, Bałwanki drogą szły bałwanków było trzy,, Pilss potrzebne mi to na jutro

puszysty nieg jagie - Tekściory.pl – sprawdź tekst, tłumaczenie twojej ulubionej piosenki, obejrzyj teledysk.

„Pożegnanie bałwanków” Helena Bechlerowa Bałwanki drogą szły, bałwanków było trzy. Płakały, narzekały łzy z oczek ocierały: /bis - Ach, czas nam w drogę czas Już wiosna goni nas. Choć się uśmiecha ładnie, kożuszki nam ukradnie. /bis I przyszedł nocą dziś puszysty biały miś I zabrał trzy bałwanki, na wielkie srebrne sanki. /bis I w taki kraj je zawiózł, gdzie śnieg, gdzie wiatr, gdzie mróz, gdzie sroga zima biała, ma z lodu srebrny pałac. /bis Nowa piosenka do nauki: Piosenka „Marcowa pogoda” Marcowa pogoda to same przewroty, bo marzec lubi tak żarciki i psoty. A to deszczyk – kap, kap, kap. A to wietrzyk – uuu. A to śnieżek – ciap, ciap, ciap. A to burza – buu. A jak się marzec zmęczy, jak się bardzo zmęczy, to błyśnie siedmioma kolorami tęczy. 2. Ktoś musi pilnować tego łobuziaka. Pogoda przy nim jest kapryśna wciąż taka. Biegnie wiosna – tup, tup, tup – pośród pierwszych burz. – Przestań psocić! – mówi mu. – Przestań psocić już! Lecz marzec mówi wiośnie, że mu psot nie szkoda, dlatego jest w marcu jak z garnka pogoda.

Te trzy bałwanki Długo nie postały, Bo jeden bałwan Znał śmieszne kawały. Z własnych dowcipów Śmiał się: Cha! Cha! Cha! I pękł ze śmiechu, I zostały 2. A jak została Tych bałwanów dwójka, To się zaczęła Między nimi bójka… Dziesięć bałwanków Było na polanie. Ile zostało? Oto jest pytanie! Wiadomości Komentarze / Blogi Tomasz Nowak Kamera! Akcja! I nic nie widać ​Bytomski system monitoringu to 38 kamer non stop rejestrujących to, co dzieje się w najważniejszych punktach miasta, obraz… więcej >>> Marcin Hałaś Dobra koalicja, a przynajmniej najlepsza Od wyborów samorządowych Bytomiem rządzi koalicja KO-PiS, czyli Koalicji Obywatelskiej oraz Prawa i Sprawiedliwości. Co prawda magicy z… więcej >>> Witold Branicki Krajobraz po historycznym spadku ​Na 760-lecie lokacji Bytomia na prawie niemieckim Ratusz oraz jego agendy, miejscowe instytucje i organizacje przygotowały turnieje, imprezy,… więcej >>> Jacek Sonczowski Święto policji w teatrze “Rozbark” ​Policjanci z bytomskiego garnizonu spotkali się w Bytomskim Teatrze Tańca i Ruchu "Rozbark". Okazją było doroczne Święto Policji.… więcej >>> ZB 22 | | Środek życia | Marcin Hałaś Niedaleko pada jabłko od jabłoni ​Rodzinny duet poetycki. Martyna i Wiesław Ciecieręga to niezwykły duet sceniczny – córka i ojciec. Z drugiej strony nie aż tak niezwykły, bowiem w najbliższą niedzielę w koncercie galowym festiwalu „Kwiaty na kamieniach” wystąpią trzy takie rodzinne formacje. Wiesław Ciecieręga – poeta, bard, a nade wszystko niestrudzony animator i organizator wydarzeń kulturalnych związanych z piosenką poetycką, działa w Bytomiu od 30 lat. Od ćwierć wieku organizuje w naszym mieście Ogólnopolski Festiwal Poetycki „Kwiaty na kamieniach” – w tym roku odbędzie się 26. edycja tej imprezy. Jego córka-jedynaczka Martyna Ciecieręga jest tylko o 2 lata starsza od „Kwiatów na kamieniach”, ma 27 lat. Dorastała więc w cieniu poezji śpiewanej i już w dzieciństwie sama zaczęła śpiewać. Oboje nie pamiętają, czy Wiesław śpiewał Martynie kołysanki – ale na pewno śpiewał jej piosenki. Ona zaczęła śpiewać zaraz po tym, jak nauczyła się mówić, czyli w wieku 2 lat. Pierwszy publiczny występ „zaliczyła” w przedszkolu, gdy miała dwa lata. – Sama chciałam wystartować, sama się zgłosiłam i pamiętam, że przed występem bardzo się bałam. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że to się nazywa trema – wspomina Martyna. Oboje pamiętają tę debiutancką piosenkę: – Bałwanki drogą szły / bałwanków były trzy / płakały narzekały / łzy z oczu wycierały... Skoro w tekście pojawiły się „łzy” – można z dużą dozą prawdopobieństwa przyjąć, że była to piosenka poetycka. W szkole podstawowej Martyna zaczęła uczyć się gry na gitarze. Zrobiła to dokładnie tak jak jej ojciec – tylko rok uczęszczała na lekcje gry, potem uczyła się sama. A właściwie nie sama – ale pod kierunkiem taty-samouka. Dzisiaj Martyna komponuje melodie do tekstów, które wspólnie śpiewają. Może tym właśnie się różnią – ojciec przede wszystkim pisał teksty, potem zaczął „dorabiać” do nich muzykę Martyna pisze przede wszystkim muzykę. Zresztą Martyna „muzyczna” jest po obojgu rodzicach. Jej mama, a żona Wiesława Katarzyna Ciecieręga śpiewała poezję w działającym w latach 1988-92 w Młodzieżowym Domu Kultury nr 1 w Bytomiu, założonym przez przyszłego męża zespole teatralnym „Trzeci wymiar”. Dzisiaj Katarzyna nie występuje już publicznie. – Ale kiedy w domu robimy z Martyną próbę, zdarza się, że się włącza drugim głosem – mówi Wiesław. Martyna Ciecieręga występuje publicznie i w ciągu 10 lat została laureatką właściwie wszystkich liczących się festiwali poezji śpiewanej w Polsce. Na początku ojciec był „tylko” jej akompaniatorem, dopiero po kilku latach zaczęli pierwsze utwory wykonywać wspólnie. Martyna śpiewanie poezji „przeniosła” do swojej pracy zawodowej. Ukończyła filologię polską – pracę magisterską pisała na temat: „Gdy wiersz staje się piosenką. O związkach muzyki i poezji w twórczości Adama Ziemianina”. Obecnie jest nauczycielką języka polskiego w Zespole Szkół Ogólnokształcących Społecznego Towarzystwa Oświatowego z siedzibą w Pałacu Młodzieży w Katowicach. Kiedy ma lekcje poświęcone poezji – często przychodzi na nie z gitarą i omawiane wiersze uczniom nie czyta, lecz śpiewa. W jednym z jej ulubionych wierszy-piosenek Ziemianina znajdują się słowa: Niedaleko pada jabłko od jabłoni. Zupełnie jak w jej życiu. Martyna i Wiesław Ciecieręga zaprezentują się w galowym koncercie laureatów tegorocznych „Kwiatów na kamieniach” – w niedzielę 4 czerwca o godz. 17. Zaśpiewają w części zatytułowanej „Bytom, Kraków, Warszawa”, w której wystąpią jeszcze dwie podobne formacje rodzinne. Z Krakowa – nestor polskiej poezji śpiewanej Andrzej Sikorowski z córką Mają Sikorowską, zaś z Warszawy Tadeusz Woźniak (znany z wykonania słynnej piosenki „Zegarmistrz światła”) wespół z synem Piotrem Woźniakiem. Artykuł był oglądany 3118 razy. Ocena - 0 0 głosów Komentarze pozostałe artykuły z tego wydania Bartkowiak na ratunek BPK ​Wielkie wyzwanie. Tej nominacji nikt się nie spodziewał. Kazimierz Bartkowiak zostanie 1 czerwca prezesem Bytomskiego Przedsiębiorstwa Komunalnego. Ma je uratować… więcej >>> ZB 22 | Życie miasta | | Edytor RIO zdania nie zmienia, odwołanie odrzucone ​Władze mają problem. Regionalna Izba Obrachunkowa w Katowicach nie zmieniła negatywnej opinii na temat sprawozdania z wykonania zeszłorocznego budżetu Bytomia. Złożone przez… więcej >>> ZB 22 | Życie miasta | | Edytor Snochowski posypuje głowę popiołem ​Prezes przeprasza. – Byłem młodym samorządowcem i popełniłem błędy. To było naganne – tymi słowami Jakub Snochowski skomentował na forum… więcej >>> ZB 22 | Życie miasta | | Edytor Ile zarabiają bytomianie? ​Jesteśmy poniżej średniej. W pierwszym kwartale tego roku średni krajowy zarobek wyniósł 4635 złotych brutto. Czy tak dobrze jest również w Bytomiu?… więcej >>> ZB 22 | Życie miasta | | Edytor 300 Harpaganów w Dolomitach ​Bieg morderczy i piękny. W niedzielę 21 maja po raz pierwszy w Bytomiu odbył się survivalowy bieg z przeszkodami. Mimo iż był to debiut… więcej >>> ZB 22 | Środek życia | | Edytor Tańce narodowe to ich specjalność ​Zdominowali innych. III Ogólnopolski Festiwal Polskich Tańców Narodowych zorganizowano niedawno w Koszęcinie. Klasą dla samych siebie byli podczas niego uczniowie … więcej >>> ZB 22 | Środek życia | | Edytor Nasi z Europą w Żytomierzu ​Uroczystości na Ukrainie. Przedstawiciele bytomskiego samorządu oraz artyści Opery Śląskiej pojechali na Dni Europy, które zorganizowano w Żytomierzu – partnerskim mieście… więcej >>> ZB 22 | Środek życia | | Edytor Tańczyli Bytomskie Rytmy ​Młodzi i najmłodsi. Około stu tancerzy – dzieci oraz młodzieży zgromadził trzeci już turniej taneczny Bytomskie Rytmy – Smoleń 2017. Odbył… więcej >>> ZB 22 | Środek życia | | Edytor Z teatrem za pan brat ​Rozbark. Są gimnazjalistami i licealistami, a najstarsi z nich spróbują swoich sił podczas egzaminów wstępnych do szkół teatralnych. W miniony piątek na deskach Bytomskiego… więcej >>> ZB 22 | Życie dzielnic | | Edytor Słuchanie wiersza H. Bechlerowej pt. ,,Bałwanki” Bałwanki drogą szły, bałwanków było trzy. Płakały narzekały, łzy z oczek ocierały, - Ach, czas nam w drogę, czas, wiosenka goni nas. Choć się uśmiecha ładnie, kożuszki nam ukradnie Aż przyszedł nocą dziś puszysty biały miś I zabrał trzy bałwanki na wielkie, srebrne ^{Na placu zabaw przed przedszkolem stały dwa bałwany. Jeden był duży, drugi mały. Bałwan duży był ulepiony przez grupę Zuchów, przedszkolnych starszaków. Bałwan mały był ulepiony przez grupę Smerfów, przedszkolnych maluchów. Bałwany dobrze o tym wiedziały i często o to się spierały. Zresztą posłuchajcie sami. - Jesteś taki mały jak te Smerfy, co cię ze śnieżnych gałeczek ulepiły. - Jestem mały, ale prawdziwy. Spójrz na mój nos, jest z marchewki, a nie z suchego patyka, którego ci twoje Zuchy sprawiły. - Lepiej uważaj, bo zapowiadali opady śniegu. Jak nadejdą, to pod białą pokrywą Smerfy cię nie znajdą. - Moje Smerfy codziennie mnie odwiedzają i piosenki mi śpiewają, ale twoich Zuchów ostatnio nie widziałem wcale. Chyba cię nie widzą, mimo że jesteś taki wielki. - Ja ci dobrze radzę, weź się zapnij, bo inaczej resztki śniegu ci się wysypią i pozostanie po tobie tylko wspomnienie. - Wspomnienie po mnie zostanie dopiero wiosną, a i wtedy zostanę na obrazkach, które Smerfy mi namalowały. A co z twoimi obrazkami? Jakoś żadnego nie widziałem. - Na co komu twoje obrazki, mały bałwanie. Chyba że są to karykatury, to rozumiem, śmiechu będzie co niemiara. - Dzieci, kiedy mnie widzą, to się uśmiechają, bo jestem ładny i mnie lubią. Za to, jak ciebie zobaczą, to śnieżkami w ciebie rzucają. - Rzucają we mnie śnieżkami i doskonale się bawią. Za to w ciebie mało kto trafi, a poza tym boją się, że cię jedną śnieżką przewrócą. W tym momencie bałwany spór przerwały. Na plac zabaw przyszły dzieci z przedszkola. Nie były to jednak ani maluchy, ani starszaki. To przyszły dzieci z grupy Promyczki, przedszkolnych średniaków. Dzieci widząc dwa bałwany postanowiły ulepić trzeciego bałwana. Zabrały się z zapałem do pracy. Po chwili bałwan był już gotowy. Był ani duży , ani mały. Dzieci ustawiły go pomiędzy bałwanem dużym i małym. Teraz bałwany ustawione w kolejności od najmniejszego do największego wyglądały jak trzej bracia. Jednak, gdy dzieci już poszły, bracia wcale rodzinnych uprzejmości nie wykazywali. Bałwan średni niechętnie został powitany przez dużego i małego bałwana. - Chciałem zaznaczyć na wstępie, że ja tu jestem najważniejszy – rzekła bałwan duży. - A ja chciałem zaznaczyć, że jestem najładniejszy - rzekł bałwan mały. - Ja chciałem zaznaczyć, że jestem ….. - tutaj zastanowił się chwilę bałwan średni – ja …, ja właściwie nie wiem jaki jestem. - Czy to oznacza, że jesteś ….. taki nijaki? – zapytał bałwan duży. - Nie jesteś mały, nie jesteś duży, czyli jaki jesteś? – zapytał bałwan mały. - Chyba jestem taki jakiś średni - nieśmiało i skromnie odpowiedział bałwan średni. - Ha, ha, czyli jesteś mniejszy niż ja, czyli gorszy - zaśmiał się bałwan duży - Ha, ha, czyli jesteś większy niż ja, czyli brzydszy - zaśmiał się bałwan mały - Ha, ha, czyli jestem gorszy i brzydszy - zaśmiał się bałwan średni, nie do końca zdawał chyba sobie sprawę ze słów jakie wypowiadał. Dzieci niedawno go ulepiły i nie wszystko jeszcze rozumiał. Nie chciał jednak być nijakim bałwanem. Bałwan mały i duży jeszcze głośniej zaczęły się śmiać ze średniego kolegi. Nie często można bowiem spotkać kogoś, kto sam śmieje się z tego, że jest gorszy i brzydszy od nas. Śmiechy nie trwały jednak długo. Bałwany musiały pozostać w bezruchu, bo właśnie na plac znowu wybiegły dzieci z przedszkola. Dzieci nie lepiły nowego bałwana. Wszystkie okrążyły średniego bałwana. Z dziećmi była pani wychowawczyni. Miała w ręku aparat fotograficzny i gdy dzieci były ustawione zrobiła im zdjęcie. Gdy na placu było znowu pusto małemu i dużemu bałwanowi wcale nie było do śmiechu. Przeciwnie, były zazdrosne o to, że dzieci wybrały średniego bałwana do pozowania do zdjęcia. - Patrzcie go, taki skromny, a wszystkie dzieci zabrał dla siebie – obruszył się bałwan duży. - Patrzcie go, nieśmiały, a otoczył się wkoło dziećmi - obruszył się bałwan mały. - Ale ja po prostu byłem tutaj, a dzieci same mnie wybrały. Może dlatego, że byłem ani duży, ani mały. Może dlatego, że nie zajmowałem całego kadru w aparacie, a może dlatego, że dzieci nie musiały kucać, by było mnie widać na zdjęciu. A może dlatego, że po prostu byłem sobą, zwykłym śnieżnym bałwanem. Od tej pory bałwanki nie dokuczały sobie. Stały grzecznie w szeregu od najmniejszego do największego. I tylko czasami, gdy nikt nie widział, tak dla zabawy obrzucały się śnieżkami, wymieniały się swoimi noskami, łaskotały się rózgami. A wszystko dlatego, że były to trzy bardzo wesołe bałwanki. Mimo że każdy bałwanek był inny, to każdy był ulepiony z tego samego śniegu i każdy należał do tej samej bałwaniej rodziny. Marta Fic} Raz, dwa, trzy, Baba Jaga paytrzy!!! - stara zabawa spisana na murze starej kamienicy. DZIESIĘĆ BAŁWANKÓW Wanda Chotomska Dziesięć bałwanków było w 5kABwm7.

fzlrph25ef.pages.dev/326

fzlrph25ef.pages.dev/77

fzlrph25ef.pages.dev/186

fzlrph25ef.pages.dev/1

fzlrph25ef.pages.dev/302

fzlrph25ef.pages.dev/292

fzlrph25ef.pages.dev/270

fzlrph25ef.pages.dev/226

fzlrph25ef.pages.dev/170

bałwanki drogą szły bałwanków było trzy